MULIH

 

KUPU NENG PUCUKING KEMBANG

Awan kuwi, Dalijo mulih seka tegalan utawa ladange ora langsung adus neng kali, sanadyan ngrasakne sumuk merga kringet sing okehe ngeram. Dalijo malah nggawe kopi karo nglithing udud, merga bubar diwenehi mbako saka kancane sing jenenge Supri Sate. Sakliyane mathuk karo rasane mbako kang minangka bahan dasar udud “thing-wen'e”, kabeh uga merga kahanan kang sarwa abot, klebu “anggaran “ kanggo tuku udud kaya biasane.

Neng cedak Lincak Sor Talok, sing saben bengi dingo jagongan karo bala-balane, Dalijo lungguh. Anggone lungguh pernahe cedak tritis, neng sakngisore wit gedang, lan ing kana uga minangka kalenan kanggo ilen-ilene banyu saka pawon. Merga ana banyu kang tansah mili ngliwati papan kuwi, mulane ora nggumunake menawa okeh kembang kang ditandhur dening Dalijo, lan ngepasi wayah kuwi nembe mekar. Maneka warna kembang neng cedak tritis omahe Dalijo ndadekne ora sithik KUPU kang saba, arep njupuk sarining kembang, minangka carane nyambung uripe.

Sinambi klepas-klepus ngematake udude, Dalijo nyawang KUPU sing wira-wiri saka kembang siji menyang kembang liyane, sajak bungah banget. Eloke meneh, sanadyan sawijining kembang kuwi wis bola-bali dipencoki lan disesep sari-sarine, ijik wae ana KUPU liyane kang nembe teka lan njur mbudidaya nyecep sarine, ora ana sing menehi ngerti yen panggonan kuwi wis kerep disesepi sing luwih ndisik, memper menungsa sing pancen senenge ngrekasakne liyan, sanadyan ngerti wis ora ana apa-apane, jik digoleki lan kancane ora menehi ngerti babar-blas.

Angin mangsa ketika nambahi swasana sansaya kepenak kanggo nglaras, mula ora usah pada nggumun yen Dalijo sakbanjure keturon, lan nembe kalamangsa tangi merga kaget, merga udude rinasa panas. Bola-bali kahanan kaya mengkono kuwi dialami Dalijo, lan dewekne ora sadar yen ana pawongan sing kawit rada suwe nyepadakne. Pawongan kuwi sajak mesam-mesem dewe nalika nyawang Dalijo keturon sinambi nyekel udude, lan sajak kaget nalika geni ng pucuking udud kuwi nylomot drijine.

Pawongan kang rambute dawa kuwi alon-alon nyedaki papane Dalijo lungguh sinambi liyer-liyer, lan kanti ngati-ati banget lungguh ana ing cedake Dalijo. Rambute kang dawa lan ora dikucir kena angin mangsa ketiga, krembyak-kembyak nyemanakake ati sapa wae kang nyawang, emane Dalijo ora nyawang amarga nembe nglanglang neng  jagade wong ngimpi. Pawongan rambut dawa kuwi lungguh sinambi nyepadakake kahanan ing kiwa-tengene, njajal mangerteni apa kang ndadekake Dalijo isa keturon, kamangka ketok yen durung adus lan ya durung ganti klambi saka papane makarya neng tegal lan ladange.

Awan kuwi pancen kahanane nyenengake temenan, mangsa rendeng wis meh tekan poncote, mula udan wis arang tekane. Langite katon sumilak endah, mendung mung sakdepa katon ing sisih kulon dusun, neng saknduwure gunung kang kinaranan Watu Bonang .Pancen kahanane ndesa ing wanci awan kuwi nyenengake, padang njingglang kaya raine pawongan rambut dawa sing nembe nunggoni Daliijo. Swara kluruke jago neng sisih wetan-elor desa binarung swarane sapi kang mbengok, mbuh karepe kepiye, ndadekne kahanan ing karang-padesan kuwi sansaya semanak nyenengake.

“Ougkh..aduh..asem kecut..iyuh….panas..panas…!!” Ujug-ujug Dalijo sambat kepanasen lan tangi. Sinambi ngipatake tangane sisih kiwa, Dalijo gragapan nalika ing sacedake wus ana pawongan liya, sing nanggepi  nglilir saka turu kanthi esem kang sumunar-ngujiwat.

“Weh, lha kapan tekamu? Kok ora menehi kabar, paling ora ya nggugah aku, ben nalika aku ngoweh ora tambah isin..”Jujur Dalijo menehi ngerti kahanane.

“Wis rada suwe, nalika njenengan wiwit nyumet udud, njur aku nyawang seka cedak dapuran pring, njur tak sowing-sawang kok sajak nyepadakne apa. Jebule sinambi nyepadakne kahanan, sampeyan keturon. Mulane, aku jinjit-jinjit nyedak lan uga nggatekake sampeyan. Babagan ngoweh kuwi kahanan lumrahe wong turu..” Semaure pawongan kanti rambut dawa kuwi. Dalijo njur nata anggone lungguh, sajak glagepan, merga kathoke kolor sing wus klusuh kae, sajak kuwatir mau nalika keturon kabeh ora tinata lan konangan pawongan rambut dawa mau.

“Ora usah gugup, nalika sampeyan sare, ora ana sing wadi lan wigati kang kewiyak” Unine pawongan rambut dawa kang ndadekne Dalijo sajak rada luwi percaya diri. Angine sansaya midid, lan rambute pawongan dayohe Dalijo sansaya katon endah nalika dienggo dolanan angina kuwi. Sinambi mernahake anggone lungguh, Dalijo sok nyolong nyawang eseme dayohe kuwi, lan kalamangsane ngrasa bombing, dene dewekne sing mung wong tani utun kok ya ana sing gelem srawung.

“Mau, nalika bubar nlinthing udud, njur mbok sumet, apa sing sampeyan ulatake? Kok sajake temen sampeyan olehe ngulatake?” Takone Pawongan rambut dawa kang dadi dayohe Dalijo.

“Kuwi lho, nyawang KUPU kang gegjekan sinambi makarya neng pucuking kembang-kembang sing nembe mekrok” Semaure Dalijo, sinambi nglirik dayohe kang katon dekik neng pipine, sing jarene sing maca tulisan iki kinaranan “lesung emprit”.

“Njur apa sing mbok temokne?” Takone pawongan rambut dawa kang nembe dadi dayohe Dalijo, sibambi nyilakne rambute sing sajak dienggo dolanan angina mangsa ketiga.

“Mung kahanan kang endah, kuwi wae. Ora ana liyane, utawa isa diarani yen aku durung nemokne sakliyane endahe kahanan kuwi” Semaure Dalijo, sinambi nyumet udude sing sajak mati, merga kesampyuk angina mangsa ketiga ing wektu kuwi.

“Gelem takjaluki tulung?” Takone pawongan rambut dawa kuwi marang Dalijo.

“Sauger isa, taklakonane” Semaure Dalijo, sinambi ngisep udud thing-wene.

“Tulung,  cekelna KUPU kang wernane Blirik, sing saiki nembe mencok neng pucuking kembang werna ungu kae” Akone pawongan rambut dawa kang dadi dayohe Dalijo. Ora nganggo kokean alesan, Dalijo njur mingket. Sajak “percaya diri” yen mayar anggone nyekel KUPU kang dikarepake dening dayohe kuwi. Ananging kang klakon beda karo pengangen-angene Dalijo, KUPU kuwi sanadyan katon tutut, jebul angel cekel-cekelane. Bubar saka kembang werna ungu, njur pindah neng kembang werna kuning, bubar kuwi nalika diuyak Dalijo, mabur lan mencok neng kembang werna abang. Sajak rada isin Dalijo, merga rumangsa ora isa nyekel KUPU kang ing pikire mayar dicekel. Nganti ing sawijining kahanan, nalika nguyak tekan cedak perengan, sikile Dalijo midak eri,lan mbengok.

“Aduuohh…Malah keneng Eri. Asem!!, KUPU ora kena, malah sikilku tatu..” Guneme Dalijo ora seru, isin karo dayohe. Bubar kuwi, kanthi pasuryan kang rada isin, Dalijo mbalik, nyedaki dayohe sing sajak mesam-mesem, sansaya ketok dekik ing pipine. Dalijo jik ketok nyawang mrana-mrene, ngoleki mabure KUPU blirik kang diangkah dayohe.

“Wis, ora usah diuyak, mengko lakyo mrene meneh. Mrene, lungguh meneh lan disumet udude, kayane mati meneh” Unine pawongan rambut dawa kang dadi dayohe Dalijo. Kanthi kahanan rada isin,Dalijo njur lungguh neng papane sakdurunge nguyak KUPU, lan kanthi ambegan sing krenggosan, Dalijo nata ati lan pikirane, njajal nundhung isin.

“Ambegan sik, lan bubar kuwi kae awasna apa kang mencok neng pucuking kembang werna ungu..”Swarane pawongan rambut dawa kang dadi Dayohe Dalijo rinasa kaya gludug ing wanci esuk. Saknalika Dalijo mlinguk, panyawange dienerake neng kembang sing disebutake dayohe. “Blaik….” Jebul KUPU blirik kang endahe pol temenan kuwi wis balik mencok neng kembang kang wernane ungu.

“Kembang lan KUPU kuwi kaendahan peparinge pengeran. Apik yen disawang lan dirasakne endahe, ananging nalika kaendahan kuwi mbok uyak lan arep dipekdewe mesti lunga, ngedohi awake dewe. Kuwi sejatine piwulang saka Gusti Kang Akarya Jagad, kaendahan kuwi kudune dinikmati, ora usah diuyak arep diduweki”  Dayohe Dalijo kang rambute dawa ngomong kaya mengkono, sinambi dolanan kuku tangane, mbuh kena apa, apa kuwi pancen kabiasaane, aku dewe sing nulis ya ora ngerti. hehe..

“Bener kandamu. Kaendahan kuwi mung isa disawang lan dirasakne, ora pareng dipek dewe. Lan sing sapa nduweni pepinginan nguyak KAHANAN KANG ENDAH, mesti bakalan nemahi rekasaning urip” Unine Dalijo sinambi nglinthing udud meneh, lan nalika nembe pokus nglinthing, Dayoh kang rambute dawa mau ninggalke Dalijo,ora pamita.

 

Bersambung